Amarcord

Federico Fellini nace en Rímini o 20 de xaneiro de 1920, fillo de Ida Barbiani, romana, e de Urbano, representante comercial orixinario de Gambettola.
Mentres cursa os estudos de Bacharelato, o futuro director comeza a ser coñecido como caricaturista; de feito, para promover as películas, o xestor do cinema Fulgor encárgalle os retratos dos famosos. A partir dos primeiros meses de 1938 empeza a colaborar co xornal “La Domenica del Corriere”, que publica algunhas viñetas súas e coa revista humorística florentina “420”.
En 1939 trasládase a Roma. Relaciónase con ambientes de espectáculo de variedades, escribindo monólogos para o cómico Aldo Fabrizi e colabora para programas radiofónicos, onde coñece á actriz de teatro Giulietta Masina (1921-1994), con quen casa o 30 de outubro de 1943. O seu único fillo morre un mes despois do seu nacemento.

Ao redactar os guións das películas de Fabrizi e doutros, o director de Rímini moi pronto destaca como guionista. Xunto con Roberto Rossellini, quen se converte no seu íntimo amigo, traballa en “Roma, ciudad abierta” e inmediatamente despois en “Paisá”. Únese ao comediógrafo Tullio Pinelli, co que traballará sempre. Xuntos, chegan a ser dous dos guionistas máis solicitados e traballan para diferentes directores de cinema como Pietro Germi e Alberto Lattuada. En 1950 Fellini estréase como director. Primeiro, dirixe, xunto con Alberto Lattuada, a película “Luces de variedades”, que ambos os autoproducen e saen desta aventura cheos de débedas. Leva un chasco tamén coa súa primeira película “O xeque branco” (1952), pero o éxito chégalle con “Los inútiles” (1953), que lle vale un León de Prata en Venecia, ademais do éxito decisivo de Alberto Sordi. Os anos seguintes están cheos de triunfos como “La strada” (1954), protagonizada por Giulietta, co que consegue un merecido Óscar, e que farán de Fellini un dos mellores directores de cinema.

Entre os títulos máis destacados pódense mencionar: “Las noches de Cabiria” (1957, Óscar), “La dolce vita” (1960, Palma de Ouro no Festival de Cannes), “Ocho y medio” (1963, Óscar), “Satiricón” (1969), “Roma” (1972), “Amarcord” (1973, Oscar), “El Casanova” (1976), “Ensayo de orquesta” (1979), “Ginger y Fred” (1985), “La entrevista” (1987, premio polos corenta anos do Festival de Cannes e gran premio do Festival de Moscú) e “La voz de la luna” (1990).

A filmografía de Fellini como director componse de 24 filmes (incluídas as películas dirixidas a dúas mans, como as mencionada “Luces de variedades”), ou os episodios das películas corais, como “Agencia matrimonial”, “Las tentacións del Doctor Antonio” e “ Toby Dammit”, rodados entre 1950 e 1990.

A carreira de Fellini está chea de homenaxes e recoñecementos, como a Lexión de Honra (1984) e o Praemium Imperiale que outorga o emperador de Xapón (1990). Fellini é un dos directores de cinema que recibiu máis Premios Óscar, en concreto, cinco. O último, en homenaxe á súa carreira, recibiuno en 1993 poucos meses antes do seu falecemento, que tivo lugar o 31 de outubro en Roma causando gran conmoción en todo o mundo.